Zoals ik in een vlog heb verteld, had ik een MRI scan. Deze MRI scan zou op 29 december 2015 plaats vinden. Deze ging helaas niet door omdat het MRI apparaat kapot was. Hij was kapot gegaan bij de eerste cliënt die erin moest. Ach, het kan gebeuren. Ik werd afgebeld en ik werd zo snel mogelijk weer gebeld voor een nieuwe afspraak. Twee uur later werd ik weer gebeld. Het was het ziekenhuis. 31 december kon ik nog terecht voor de scan. Uitslag van de mri scan. Let’s go.
Oh ja. Er is een week lang geen artikel online gekomen. Zoals jullie hebben gemerkt is er wel één week lang een video online geweest. Dit kwam doordat ik vakantie had en er elke dag gezellig een vlog online kwam. Vanaf gisteren is het normale weer ingegaan. Drie keer per week een artikel en mijn vlog’s
Nou zoals jullie in de vlog al hebben gezien hebben, moest ik om half tien aan de beurt zijn. Dit loopt natuurlijk altijd wel wat uit. Bij mij dus ook. Ik was gelukkig wel de enige die daar zat. Er was niemand voor mij en ook niemand na mij. Kijk dat is mooi. Toch liep het tussen de 5 á 10 minuten uit. En toen…
Toen was ik aan de beurt. Daar liep ik met het infuus in mijn arm die er 40 minuten van te voren was ingezet. Het deed veel pijn. En dat heb ik nooit! Ik ging liggen in dat ronde, kleine, smalle ding. Ik moest alles met ijzer uit trouwens. Dus alle piercings gingen uit. En natuurlijk mijn BH ook. Dus… Daar lig je dan. Ik kreeg een koptelefoon op met muziek en ik kreeg een bediening in mijn handen. Als ik er niet meer tegen kon of het niet volhield moest ik erop drukken. Het apparaat zou veel herrie maken. De laatste vijf minuten zouden ze het vloeistofje toedienen. Dus eigenlijk lag ik heel lang zo met die pijnlijke naald in mijn arm voor verdorie vijf minuten! Maar goed. Ik kreeg een band om mijn hoofd en nog een soort, ja wat was het een soort kap wat open was. Ik moest muisstil liggen anders kon alles weer opnieuw.
Ik werd het apparaat inschoven. Dat ging heel snel. Ze zeiden dat ze gingen beginnen en dat er herrie zou zijn. Ja dat klopt. Je hoort ook amper muziek door je koptelefoon. En die muziek stond ook knetter zacht! Na 20 minuten was ik klaar en kon ik eruit. Nu was het wachten tot vier januari 2016. Dan zou ik de uitslag krijgen. Op naar vier januari. Het is maar een paar dagen wachten tot de uitslag er eindelijk is.
4 januari 2016: de dag is aangebroken. Daar ging ik dan met Chelsey naar het ziekenhuis. Mijn beste vriendin, Manouk was er ook bij. Zij ging met me mee. We zaten te wachten in de wachtkamer tot ik werd geroepen. Wat was ik nerveus zeg. Ik was bang, maar toch ook niet. Ik had sowieso al het vermoede dat er niets zou zijn. Maar ja, wat zou het dan wél zijn? Ik werd geroepen. Daar ging ik. Ik ging zitten en de neuroloog zei:’ik hou het kort. Alles is goed. We hebben niets gevonden wat duidt op een afwijking uit de hersenen.’ Oke helemaal top! Ik ben blij. Maar wat is het dan? Dat gaat ze nu uitleggen.
Wat het dan wel is? Ze hebben 3 a 4 weken daarvoor bloed afgenomen en er bleek een vitamine D te kort te zijn. Normaal moet dat meer dan 60 zijn en bij mij staat het op 28. Dat is dus vrij laag. Ik heb dus via de apotheek een recept moeten aanvragen. Ook zijn mijn botten zwak en daarvoor kreeg ik calcium erbij zodat de botten aansterken. Daardoor zou dus ook die pijn in mijn benen, vooral linkerbeen moeten komen. Links is echt het slechts. Zoals de neuroloog al vertelde, zijn het volgens haar echt de vitamines die ik te kort kom. Het heeft tijd nodig om te herstellen. Zoiets gebeurt niet in één keer. Volgens haar moet ik dus na een tijdje pijnloos door het leven gaan. Oké het zal wel. Ik moet dus geduld hebben!
De uitkomst is dus: Niets aan het handje en wachten tot de vitamines echt aanslaan. Het heeft tijd nodig. Over vier maanden (in mei) moet ik terug komen voor controle en dan zou ik vast wel weer bloed moeten prikken om te kijken hoeveel mijn vitamine gehalte is. Oh er is nog wel een ander ding uit het onderzoekje gekomen. Op de MRI zagen ze dat mijn linker holte in mijn wang verstopt zat. En heel toevallig hebben jullie in deze vlog kunnen zien dat ik ongelofelijke pijn had in mijn hoofd en gezicht. Dit zagen ze dus ook op de scan. Typisch hé? Dit is een chronisch iets en blijft elke keer terug komen bij een verkoudheid. Ben je ook lekker mee. In ieder geval beter dan dat er iets met mijn hersenen aan de hand is! Ja toch?!
Dit was weer een lange blog, maar jullie moesten de uitslag natuurlijk nog te horen krijgen. Ik hoop dat jullie dit artikel leuk vonden of in ieder geval interessant. Zijn er nog vragen? Ga niet oordelen, maar vraag het gewoon! Ik zou dat heel fijn vinden. Voor nu. Graag tot de volgende keer. Liefs Kimberley.
Vergeet me niet te volgen op sociale media: Instagram Youtube Twitter Facebook