Sommige dingen vergeet je nooit. Ik was 19 jaar toen ik met onze oude Stafford buiten liep. Een plotseling moment dat nog steeds in mijn geheugen gegrift staat: zij zag een kat, ik niet. Ze trok zo hard aan de lijn dat ik keihard op de grond viel, precies op mijn knie. Op steentjes. Ik weet nog hoe het voelde – die schrik, de pijn, en het zien van een grote open wond. Ik bloedde als een gek en durfde er niet eens naar te kijken, laat staan eraan te zitten.
Wil je mij volgen op sociale media?
TikTok, Instagram en YouTube
Ik ben toen niet naar de huisarts gegaan, zelfs niet voor een tetanusprik. Een dag later kreeg ik koorts, diarree en voelde ik me intens ziek. Die open wond heeft uiteindelijk zes maanden (!) nodig gehad om te helen.
Lange tijd had ik er weinig last meer van, tot ik een paar jaar geleden een knakkende knie begon te krijgen. In 2012 ben ik ermee naar de huisarts gegaan en zij vermoedde iets met de meniscus. De fysiotherapeut zei dat het ziekenhuis met een camera in de knie kon kijken, maar dat heb ik toen niet laten doen.
En nu… is de pijn terug. Sterker nog, het is erger dan ooit. Sinds zo’n anderhalve maand heb ik hevige steken in mijn knie. Alsof er een mes in wordt gestoken. Er zijn momenten dat ik er letterlijk van moet stoppen met bewegen. Vooral hurken of knielen is bijna niet meer te doen. Het voelt alsof mijn knie het opgeeft, en ik ben de controle kwijt over iets wat jarenlang “gewoon meewerkte”.
Vanwege mijn geschiedenis ben ik doorverwezen naar de orthopeed. In het ziekenhuis voelde ze meteen de klik in mijn knie. Ze boog ‘m een paar keer heen en weer en zei dat het waarschijnlijk met de achterste knieschijf te maken heeft. Maar om andere dingen uit te sluiten, want op de röntgenfoto was niks te zien, krijg ik op 24 juli een MRI-scan.
Wat het ook blijkt te zijn… ik hoop dat ik eindelijk duidelijkheid krijg.
