Haar grens werd de mijne. Er is iets veranderd in hoe ik mijn dochter laat zien op sociale media. Niet omdat ik haar minder belangrijk vind, maar juist omdat ze zó belangrijk voor me is. Ze gaf haar grens aan, en ik luisterde. In dit blog deel ik hoe dat ging en waarom het goed voelt.
“Mama, niet weer een foto.”
“Niet posten, oké?”
“Ik wil niet.”
Het begon vorig jaar. Kleine opmerkingen, met een grote betekenis. Chelsey hoefde geen uitleg te geven, haar blik zei genoeg. De manier waarop ze keek… Ze wilde niet meer op de foto of video. En weet je? Ik vond het niet moeilijk. Helemaal niet zelfs. Ze wordt ouder. Ze weet wat ze wil. En ik vind het mooi om te zien hoe ze haar grenzen aangeeft. Daar wil ik alleen maar naar luisteren. Dus besloot ik: ik stop ermee. Geen herkenbare foto’s meer van haar op mijn socials.
Niet omdat ik me schaam, integendeel. Ze is mijn trots, mijn hart, mijn alles. Maar juist daarom. Omdat ik haar keuze wil respecteren. Omdat haar gevoel belangrijker is dan een mooie feed. En stiekem vind ik het fijn. Geen gekoekeloer meer van familieleden of andere personen die proberen te zien hoe Chelsey er nu uit ziet. Ja, ze hebben nog veel te zien online, omdat ik het oude allemaal gewoon laat staan. Maar vanaf nu, in april, is het veranderd. Ze komt nu nog wel voorbij. Maar op haar manier. Vanaf de achterkant, met haar lange haren in de wind. Een zijkant, terwijl ze vol concentratie een ijsje eet of de hond aait. Soms als cartoon, speels, herkenbaar, maar anders.
Uiteindelijk is dat wat moederschap ook is: loslaten, luisteren en mee bewegen.
