Ze zeggen dat er veel gebeurt met je lichaam tijdens de zwangerschap. Toch wist ik nooit dat je iets aan de zwangerschap kon overhouden. Ik hoorde wel eens wat van mensen en ik maar zeggen: ooo dat gebeurt mij niet. Heb ik wat overgehouden na mijn zwangerschap? Dan moet je even op ‘lees meer’ klikken en dan kom JIJ erachter of ik een aandoening heb, heb gehad of er één heb ontwikkeld.
Ik ken iemand die heeft na de zwangerschap een longembolie overgehouden, iemand waarvan haar nagels lelijk zijn en afbreken en geen normale nagels meer zijn en ook geen mooie nagels meer terug komen of mensen die een chronisch vermoeidheidsprobleem hebben of mensen die ineens niet meer zichzelf zijn. Van dat allemaal heb IK geen last, maar ik heb er zeker wel wat anders aan overgehouden. Toen ik zes maanden zwanger was (bleek achteraf dan hé) heb ik een soort aandoening ontwikkeld. Ik had wel eens last van benauwde dagen en druk op de longen of kortademigheid, maar nooit gedacht dat dit nog erger zou gaan worden… Na de zwangerschap, toen Chelsey een maand of 4 a 5 was denk ik, had ik steeds meer pijntjes. M’n handen deden pijn, alsof ik reuma had en m’n voeten deden pijn. Vooral m’n gewrichten deden zeer. Hmmm. Je zou echt denken aan reuma. Ik kreeg ineens pijn met trappen lopen in m’n 
voeten. Een dag later wilde ik opstaan en ik kon geen eens opstaan. M’n voeten deden ongelooflijk VEEL pijn! Ik kon er niet meer op lopen. Mijn enkels waren onwijs dik! Ik ben direct naar de huisarts gegaan en ik mocht met spoed tussendoor. De dokter vond dit nogal gek. Voor mijn leeftijd, 24 jaar… Hoor ik dit zeker niet te hebben. Uit voorzorg ben ik naar een reumatoloog gestuurd. Wel in Hilversum, want er was geen plek in Utrecht. Ik moest namelijk binnen vijf werkdagen mezelf laten onderzoeken. Hilversum werd het dus. Binnen drie dagen zat ik daar met Chelsey en Diego. Ik wilde alleen naar binnen. Stel dat hé… Ik werd eerst gewoon helemaal onderzocht en moest oefeningen doen. Er werden foto’s gemaakt van mijn longen, hart en bloed afgenomen. Twee weken later, ja twee weken later, kreeg ik de uitslag. Ik ging weer alleen naar binnen en ik kreeg mijn longfoto te zien. De dokter zei: ‘we hebben je onderzocht en uit alles blijkt dat je sarcoïdose hebt’. Ik zat echt te kijken van: oké? Dat bleek dus een longaandoening te zijn waarbij je dus inderdaad last van je gewrichten hebt en benauwdheidsklachten. Ik dacht even dat ik door de grond zakte en iets super ergs bleek te hebben. Nou ja, het was ook erg want ik hoorde dit helemaal niet op deze leeftijd te krijgen of te hebben. Maar goed ik heb het en ik moet er maar mee leven. Ik kwam er op den duur achter dat het vaak na twee jaar weg moet zijn, is dit niet zo dan moet je gewoon onder controle blijven. Maar vaak is het na twee jaar gewoon weg. Ik heb ongeveer vier controles gehad en dat per half jaar. Inmiddels is er al een update op mijn BLOG te lezen en dat gaat over mijn longaandoening.
Lees deze eventjes zodat je op de hoogt bent van hoe het NU gaat en of het er nog steeds is. Ook moet ik er bij zeggen dat deze aandoening niet levensbedreigend is of kan zijn, tenzij je een andere versie van sarcoïdose hebt. Dan gaat je hele binnenkant kapot zoals bijvoorbeeld je nieren, darmen etc. Maar dan heb je echt de hele erge variant. Ik ben toen ook door een PET scan geweest om te kijken of het van binnen schoon was. Gelukkig was dat zo. Wat een klus was het van te voren om een PET scan te doen.
Vond je dit artikel fijn om te lezen? Dan zie ik je heel graag de volgende keer weer terug!