Het leven van een paardenmoeder: Waar komt mijn angst voor paarden vandaan? Hoe ben ik zo het leven ingerold als moeder van een paardenmeisje. Want laten we eerlijk wezen, paarden en ik….. Nee, dat is geen goede combinatie. Overal zit een verhaal aan vast. Zo ook bij dit verhaal. Ik wil jullie graag meenemen in het proces van het leven als moeder met een meisje dat enorm veel van paarden houdt. Want hoe sta ik hierin als moeder die helemaal niet van paarden houdt? Lees snel mee!
Dit is deel 1: Waar komt mijn angst voor paarden vandaan?
Als klein meisje van 4 jaar woonde ik midden in de stad van Utrecht, Wittevrouwen. Je liep zo de straat uit en aan de ene kant liep je de stad in en aan de andere kant liep je zo tegen het Griftpark aan. Het was een mooie buurt en wij woonde in een hoekhuis. De foto hieronder was ons oude huis in Utrecht. Voordat het dit huis werd ging hieraan wel wat vooraf. Vroeger was dit namelijk een groenteboer. Mijn ouders hebben het hele huis van de binnenkant verbouwd en het gemaakt zoals zij dat wilde. Uiteindelijk was het een super mooie en fijne woning geworden voor ons samen.
Sowieso heb ik nooit iets gehad met paarden. Nooit. Maar als ik ze zag wilde ik ze wel altijd even aaien, net zoals ieder ander dier. Iedere zaterdagochtend kwam de orgelman namelijk met zijn pony door de straat. De orgel werd getrokken door de pony. Toen was dat nog normaal, vandaag de dag niet meer. Vanuit het raam zag ik hem in de straat staan. De muziek klonk altijd heel vrolijk en luid.
Soms hoorde ik hem dus ook aankomen. Iedereen vond het altijd gezellig als de orgelman kwam. Ik liep iedere zaterdag, als ik thuis was, naar de pony op hem een suikerklontje te geven. Dat was wel lekker! De foto hieronder geeft je een indruk hoe het er ongeveer heeft uitgezien in die periode.
Het was “HAP”, AUW en ik rende weg!
Op een zaterdagochtend kwam de orgelman met zijn pony eraan. Ik hoorde hem al in de verte. Ik zorgde ervoor dat ik mijn suikerklontje al klaar had liggen, liep naar buiten en zag de pony staan. Ik gaf hem het suikerklontje met platte hand, keek even de andere kant op en het was: “HAP”, auw en ik rende weg! Dat is dus de hele reden dat de angst begonnen is in mijn leven. Een klein momentje kan vervelende gevolgen hebben in het leven. Na dit incident ben ik altijd nog bang voor paarden.
Wil jij weten waar ik het in deel twee over ga hebben? Abonneer je dan op mijn blog website. Zo blijf je op de hoogte van al mijn artikelen! Helemaal onderaan de website, kun je je aanmelden. Thanks!
Wil je mij volgen op sociale media?
Via deze linkjes kom je bij mijn sociale media: Instagram & YouTube
