We gaan verder met deel 4 over mijn ervaring met het Syndroom van Sarcoïdose. Misschien denk je nu: Syndroom? What the fck?!* Als je net binnenvalt en denkt: waar gaat dit over? Lees dan eerst even deel 1, deel 2 en deel 3, dan ben je helemaal bij. 😉
🧀 26 februari – Beursbezoek & streng dieet
Op 26 februari ging ik met Chelsey naar de Huishoudbeurs én de Negenmaandenbeurs. Leuk, maar… juist die dag moest ik een koolhydraatvrij dieet volgen vanwege de scan die gepland stond. En dat dieet was echt géén feestje: ik at letterlijk een zakje blokjes kaas, dronk wat cola light en water. ’s Avonds stond er ongekruide vis op het menu. Bah! Ook moest ik die dag 1,5 liter water drinken. Pfff.
⏰ 27 februari – Vroeg op voor de PET-scan
De volgende ochtend stond ik om 6:45 uur op. Geen eten meer, maar nog wél een halve liter water drinken voor de scan. Om 8:30 was ik in het ziekenhuis en mocht ik meteen mee naar een kamertje. Daar stond een brede stoel, een infuuspaal, een klok recht voor m’n neus (lekker irritant 😅), een spiegel en een wasbak.
De verpleegkundige legde alles rustig uit. Ik kreeg een infuus met een radioactieve stof die zich zou richten op mijn nieren en blaas, zodat deze goed zichtbaar zouden zijn op de scan. En ja, dat betekende: de hele tijd moeten plassen.
Ze prikte nog even mijn suiker (die was goed), legde het infuus aan en toen begon het wachten. Ik kreeg een dekentje en het licht werd gedimd. Telefoon gebruiken? Nope. Gewoon stil zitten… en plassen.
Ze zei dat het ideaal zou zijn als ik het een half uur kon ophouden, maar als het echt niet ging, dan mocht ik tussendoor. Nou… ik hield het 20 minuten vol en toen moest ik. Daarna ging ik nog vier keer in dat uur. 😂 Mijn nieren begonnen pijn te doen – wat juist een goed teken was: het spul deed z’n werk!
🔍 De scan zelf
Na een uur kwam een andere verpleegkundige terug. Infuus eruit, sieraden af, nog één laatste plas en toen mocht ik naar de scankamer. Ik vroeg nog even: Mag ik voor de zekerheid nóg een keer? Ik wilde écht niet dat het mis zou gaan tijdens de scan, haha.
De scan zou 25 minuten duren. Als je moest plassen tijdens de scan? Dan moest je helemaal opnieuw beginnen. Dus: stil liggen en ophouden.
Ik was zó moe dat ik bijna indommelde onder het lawaai van de scanner. Maar ik was bang voor zo’n lichte schok in m’n lijf die je soms krijgt als je net in slaap valt. En jawel hoor – die kreeg ik. Gelukkig licht, en het had geen invloed op de scan. Opluchting!
💬 De uitslag – wat een opluchting!
Na de scan moest ik nog afstand houden van Chelsey. Door het radioactieve goedje mocht ik niet langer dan een half uur dicht bij haar zijn. Eten geven, knuffel bij binnenkomst? Ja. Maar daarna moest ik echt uit de buurt blijven. Best heftig.
Ik was zó moe dat ik daarna meteen m’n bed ben ingedoken.
Op 3 maart ging ik terug naar het ziekenhuis voor de uitslag. En die was… TOP!
💚 Mijn organen waren gezond
💚 De ziekte was niet actief
💚 Alles werkte zoals het moest
De arts zei: In het begin was het erg onrustig in je lijf, maar nu is het veel rustiger. Wat een opluchting!
🔁 Wat staat er nog te wachten?
In september moet ik terug voor:
-
Longfoto’s
-
Longfunctie test
-
Bloedprikken
-
En opnieuw wachten op de uitslag
Druk, druk, druk. Maar gelukkig pas in september! Tot die tijd kan ik even genieten van rust, van Chelsey, en van het leven zonder ziekenhuisbezoeken. En dat voelt zó goed!
Dankjewel dat je m’n verhaal blijft volgen. ❤️ Ik hoop dat je het nog steeds interessant vindt om te lezen. Heb je vragen of herken je je ergens in? Laat gerust van je horen.