Toen Chelsey nog geen jaar oud was mocht zij al vast voedsel eten. Ik vond dit doodeng om te doen. Ik gaf liever nog hapjes uit een potje of maakte het lekker vers. En dat deed ik soms ook nog gewoon. Toch moest ik écht gaan beginnen met ander voedsel erbij te geven. Ik gaf brood zonder korst, maar ik zag mijn kind bijna dood gaan… Dit is niet hoe ik het voor mij zag om mijn kind vast voedsel te laten eten.

Voor je doorgaat met lezen, kun je mij ook op de volgende sociale media accounts volgen! Zo blijf je altijd op de hoogte van alles wat er in mijn leven speelt! Instagram, Facebook, Youtube & Tiktok

Ik wil mededelen dat ik dit een rot onderwerp vind. Ik heb hier heel weinig mensen over vertelt. Toch wil ik dit bespreken omdat deze dingen best vaak gebeuren, maar je hoort er niets over. Stikken of verslikken zijn twee verschillende dingen. Kun je niet tegen dit onderwerp, lees dit dan vooral NIET!

---

Verschil stikken en verslikken:

Wanneer het eten of drinken in de luchtpijp vast komt te zitten wordt de luchttoevoer afgesloten en spreken we van een verstikking. Een verstikking is levensbedreigend als er niet direct de juiste zorg wordt toegepast. Bij een verslikking blijft het kind volledig bij bewustzijn, het praat of huilt en hoest.

---

Toen Chelsey een maand of zeven was, zoals hieronder op de foto gaf ik naast de fles ook vast voedsel. Dit werd aangeraden door het consultatiebureau. Ze zou zo op deze manier haar kauwspieren trainen. Stiekem vond ik het wel een beetje eng om vast voedsel te geven. Want wat geef je dan? Ik mocht brood met of zonder korst geven, pap en ander soort voedsel met vezels. Ik moest dit langzaam opbouwen.

De eerste paar keren gingen goed. Al snel veranderde dit in verslikken. Ik schrok hier zo erg van dat ik geen brood meer wilde geven. Ze was nog maar zeven maanden oud én ik was helemaal alleen thuis. Straks zou ik niet de hulp kunnen bieden als ze zich echt goed verslikt of misschien wel stikt. Deze gedachtes achtervolgde mij enorm! Ik begon daarom maar met pap, maar al snel kwam ik erachter dat ze dit helemaal niet lustte. Optie twee was ook van de baan. Wat geef ik dan? Ik maakte van banaan, liga en siroop van die fruithapjes. Dit ging er gelukkig goed in. Melk drinken vond ze ook echt super lekker.

Later probeerde ik toch weer brood. Het zou toch gewoon moeten kunnen. Waarom lukt het niet? Nee, het ging dus écht niet meer! Elke keer ging het fout. Ik had hier zo een trauma van dat ik ermee gestopt ben en ander voedsel ben gaan geven waar ik mij wel goed bij voelde. Je moet jezelf als moeder ook prettig voelen als jij je kind eten geeft en niet met gekke gedachtes zitten of het wel goed gaat.  Veel later, toen ze ook echt vlees kon eten in hele kleine stukjes ging het mis! Dit zag ik niet aankomen!

Ik zag mijn kind bijna dood gaan…

Mijn moeder was beneden in de bijkeuken en ik zat boven in de woonkamer. Ik was Chelsey net eten aan het geven. Het ging allemaal goed. Tot het moment dat ze echt stikte in haar eten. Ik schrok hier nog erger van dan dat zich verslikte in het brood. Ze liep meteen paars aan en ik pakte haar uit de stoel en klopte echt keihard op haar rug. Ik begon te schreeuwen en te huilen en ik rende met Chelsey van de trap af naar beneden. Ik riep: ” mama Chelsey stikt, Chelsey stikt. Ze gaat dood! ” Mijn moeder kwam meteen aanrennen en hield Chelsey op de ondersteboven. Ik ging op mijn knieën ernaast zitten en heb zitten schreeuwen dat ze niet dood mocht gaan. Wat een verschrikkelijk iets als je je kind zo paars ziet aanlopen en het niet meer ziet ademen. Chelsey deed echt niks meer. Ik dacht echt dat ik haar niet meer terug zou krijgen. Mijn moeder duwde haar vinger in haar keel en kon het eruit halen. Chelsey begon keihard te huilen en te ademen. Dat was het beste geluid wat ik op dat moment kon horen! MY GOD!

Ik zag mijn kind bijna dood gaan…

Ik heb dit gedeeld met het consultatiebureau en zij raadde mij een logopedist aan. Zij is bij ons thuis gekomen en heeft Chelsey geobserveerd met hoe zij eet. Wat bleek. Chelsey kauwde niet, maar prakte het tegen haar gehemelte aan waardoor alles gewoon heel haar keel in ging. Ik moest oefeningen doen zoals brood of ander soort eten tussen haar kaken stoppen zodat ze het kauwreflex kreeg. Samen moesten wij het vertrouwen terug winnen in elkaar, want ik was té bang geworden om haar eten te geven. Dit lukte na een paar keer erg goed en dit heeft ons ook écht geholpen! Chelsey kon weer normaal eten! Ik wist zelf niet dat een logopedist dit soort werk deed. Ik ben haar eeuwig dankbaar!

Update vrijdag 21 januari 2022: Chelsey verslikte zich in een chocolaatje met nootjes. Ik schrok. Het is zo’n trauma die je op hebt gelopen van vroeger. Ik kan er niks aan doen. Gelukkig ging het snel goed en hebben we samen zitten huilen. Ik was zó bang en zó geschrokken om haar kwijt te raken en ik zag dat benauwde koppie staan en dacht weer: NEEEE! NIET WEER! Chelsey schrok erg van mij om hoe ik reageerde. Daarom huilde ze. Gelukkig komt dit helemaal niet meer voor. Maar als zoiets gebeurt…..

Heb jij wel eens zoiets meegemaakt?