Zoals ik eerder al in een vlog deelde, stond er op 29 december 2015 een MRI-scan gepland. Helaas ging die afspraak niet door. Het MRI-apparaat begaf het bij de eerste patiënt van de dag — tja, dat kan gebeuren. Ik werd gebeld om het af te zeggen, maar gelukkig ook snel weer teruggebeld voor een nieuwe afspraak: ik kon op 31 december alsnog terecht. Eind goed, al goed (hopelijk). Tijd voor de uitslag!
31 december: tijd voor de scan: Zoals je misschien al in de vlog hebt gezien, was ik om half tien aan de beurt. Natuurlijk liep dat wat uit — zoals altijd in ziekenhuizen. Gelukkig zat er verder niemand in de wachtkamer: geen mensen voor mij, geen mensen na mij. Toch moest ik alsnog 5 tot 10 minuten wachten.
Ik liep met een infuus in mijn arm naar de MRI-ruimte. Dat infuus zat er al 40 minuten in en deed behoorlijk pijn — wat zeldzaam is bij mij. Eenmaal in de MRI-ruimte moest echt alles van metaal uit: piercings, sieraden, en natuurlijk mijn BH. Dus ja, daar lig je dan. Ik kreeg een koptelefoon op met muziek (die véél te zacht stond) en een noodknop in mijn hand, voor als ik het echt niet meer trok.
De scan zelf zou ongeveer 20 minuten duren. De laatste 5 minuten zou er contrastvloeistof via het infuus toegediend worden. Dus eigenlijk lag ik al die tijd met die pijnlijke naald in m’n arm voor 5 minuten vloeistof… zucht. Ik kreeg ook een band om mijn hoofd en een soort open kap eroverheen. Beweging was verboden — alles moest muisstil blijven, anders moest het opnieuw. No thanks.
De herrie begint
Ik werd het apparaat ingeschoven. Dat ging vrij snel. Er werd gezegd dat het zou beginnen en ja hoor, daar kwam de herrie. Je hoort bijna niks van de muziek door die koptelefoon. Twintig minuten later was ik klaar en kon ik eruit. Nu alleen nog even wachten tot 4 januari voor de uitslag.
4 januari 2016: uitslagdag
Met Chelsey en mijn beste vriendin Manouk ging ik naar het ziekenhuis. Wachten in de wachtkamer, gespannen natuurlijk. Ik voelde me nerveus, maar ergens ook kalm — ik had het gevoel dat er niets ernstigs uit zou komen. Maar ja, je weet het nooit zeker.
Toen ik werd binnengeroepen, begon de neuroloog meteen: “Ik hou het kort: alles is goed. We hebben niets gevonden dat op een afwijking in de hersenen wijst.” Wauw. Wat een opluchting!
Maar wat was het dan wél?
De oorzaak: vitamine D-tekort
Blijkbaar hadden ze enkele weken eerder bloed geprikt, en daaruit bleek dat ik een flink vitamine D-tekort had. De waarde hoort boven de 60 te liggen, en bij mij stond hij op 28. Best laag dus. Ik kreeg een recept voor vitamine D, én calcium omdat mijn botten zwak waren. Vooral mijn linkerbeen deed veel pijn, en volgens de neuroloog kwam dat ook door het tekort. Het zou tijd kosten om te herstellen, maar het zou goedkomen. Geduld dus!
Oh, en nog iets: op de MRI zagen ze dat mijn linkerholte (in m’n wang) verstopt zat. Geen hersenprobleem dus, maar een chronische bijholteontsteking die telkens terugkomt bij verkoudheid. Dat verklaarde ook de flinke hoofdpijn en pijn in mijn gezicht die je in mijn vlogs hebt kunnen zien. Typisch, hè?
De conclusie
Dus: geen ernstige afwijking, wél vitaminetekort én een verstopt bijholtesysteem. Oplossing? Vitamines slikken, herstellen, en over vier maanden (in mei) terugkomen voor controle en nieuw bloedonderzoek. Dat komt goed.
Ik weet het — dit was een lange blog. Maar ik vond het belangrijk om jullie goed op de hoogte te brengen. Heb je vragen? Stel ze gerust hieronder (liefst zonder oordelen). Dank je wel voor het lezen!
Tot de volgende keer!