Luizenmoeder: De Eerste schooldag . Jullie kennen allemaal de Luizenmoeder wel toch? Nou, toen ik dat keek zat Chelsey nog net niet op school. Op deze manier kon ik mezelf natuurlijk wel alvast voorbereiden en ik heb echt in een deuk gelegen bij veel stukjes, maar ook dat ik dacht: JUIST ja, dat kan mij ook gebeuren. Hoe ging Chelsey haar eerste schooldag en hoe vond ik het zelf gaan? Vandaag dus een blog over haar eerste schooldag!
De eerste schooldag van Chelsey was op acht februari tweeduizend achttien. Op deze dag ging zij voor het eerst naar de basisschool toe. Wat spannend! Ze verheugde zich er zo veel op. Het was even omschakelen voor ons, omdat ze normaal om half tien pas op het kinderdagverblijf was. Nu moesten we er samen al om kwart over zeven uit en dat was voor ons heel erg wennen. Om tien over acht pakte ik de scooter om naar school te rijden.
Daar gingen we dan. Op naar school!
Toen we aankwamen waren Chelsey en ik tien minuten te vroeg. Ach. Beter op tijd dan te laat. Ik heb begrepen uit de intake dat als de bel gaat, je naar binnen gaat, je jas ophangt, je fruit trommel en drinken uit je tas haalt, je lunchpakket laat zitten en dan naar de klas loopt en je fruit trommel in de bakken legt. Oke. Dat gaan we doen. Maar eerst even dat schoolplein moment. Wat is dat eigenlijk eng! Iedereen die kijkt van: jij bent nieuw!
Toen ging de schoolbel! We liepen naar binnen, deden haar jasje uit, pakte haar fruit trommel en deden die netjes in de bak. Het begon al goed, NOT! Een andere juffrouw. Goed begin. Ik vroeg wat de reden was. Haar eigen juffrouw is langdurig ziek, maar komt zeker terug. Oke. Op iedere stoel lagen kaartjes met naam. Wij zochten Chelsey haar naam. Ze ging zitten en eigenlijk was het direct al helemaal goed. Wat een toppertje!
En toen moest ik weer naar huis!
Je hebt vijf minuten om afscheid te nemen van je kindje. Ik dacht dat die vijf minuten best kort zouden duren, maar het is net genoeg om afscheid te nemen van je kind. Ik heb tegen Chelsey gezegd dat ze lekker moet genieten en dat ik haar over drie uurtjes weer kom halen. Ze zat lachend op haar stoeltje en zei: oke mama.
Ik liet Chelsey achter en ze heeft niet gehuild en mama heeft het ook droog gehouden. Eerlijk gezegd hoefde ik ook helemaal niet te huilen, want hoe mooi is het als je kleine meid naar de grote school mag? Ze was er zo aan toe! En een pluspunt is dat ze op het kinderdagverblijf zat drie keer in de week. Dat scheelt echt een hoop hoor.
