Vorige week, zeven februari hebben jullie een artikel kunnen lezen wat nogal persoonlijk was en is. Vandaag kom ik daar even op terug, want ik had jullie beloofd het verhaal te vertellen. Als je niet weet waar ik het over heb, check dan even deze link. Van het Tikibad naar het ziekenhuis, daar gaat het vandaag over. Wat gebeurde er allemaal met Chelsey deze dag? Moesten we nu echt naar het ziekenhuis? En hoe liep dit af? Lees gauw mee.
Niemand was in de wc waar ik zat, niemand liep langs en niemand moest plassen of poepen. Ja daar zit je dan met een krijsend kind met pijn. Wat ging ik nu doen? Wat heeft Chelsey? Het gaat al twee weken zo maar dit was zó heftig joh. Chelsey riep ineens dat ze klaar was met poepen en dat ik haar billetjes moest afvegen. Dat deed ik. Ze greep maar met haar handjes naar haar billen en bleef huilen. Ook toen ik haar badpak weer aantrok
om Diego te zoeken, bleef ze maar huilen en paniekerig doen. Diego moest ik in de tussentijd gaan zoeken, want die zou in het golfslagbad zijn. Hoe ga ik hem dan vinden? Ineens zag ik hem beneden rond lopen. Hij was ons ook aan het zoeken zag ik. Ik riep keihard zijn naam en ik liep naar hem toe. Het was wel even schreeuwen want ja, van zo’n afstand hoor je het gewoon niet met al die drukte. ” Hey daar is papa” zei ik tegen Chelsey. Eindelijk!
Ik keek niet al te vrolijk en Chelsey al helemaal niet. Diego zag meteen dat er iets was. Hij ging verhaal halen bij mij en zei: ‘Ik vind het heel lullig voor je, maar we gaan toch naar het ziekenhuis, want dit kan zo langer niet.’ Ik was het er direct mee eens. Ik wilde eigenlijk niets anders dan ook naar het ziekenhuis, maar wachtte af wat Diego zou vinden of doen. Ik ben gek op glijbanen en de laatste keer dat we in een waterpark waren, was ik 15 weken zwanger. Je snapt het al, dan mag je NIKS. Aan de ene kant baalde ik als een stekker, maar Chelsey ging voor. Mijn kind moest van haar pijn af. We mochten Chelsey niet omkleden. Dat wilde ze absoluut niet! Oke!
Heb jij wel eens zoiets heftigs meegemaakt?
Chelsey had haar badpak nog aan, kleren eroverheen en naar het ziekenhuis. De dichts bijzijnde was in Leidschendam. Dat was ongeveer 15 minuten rijden. Ik had Chlelsey in mijn armen achterin op de bank. Ze kon niet meer zitten, dus had ik haar liggend in mijn armen. Ik merkte dat ze dit ook heel fijn vond en dat we snapte dat ze pijn had. Bij de eerste hulp moesten we eerst alles uitleggen en vervolgens werden we al snel geholpen. Chelsey vond het natuurlijk helemaal NIET leuk en begon meteen te huilem. Er gebeurde nog helemaal niets. Toen de dokter naar haar buikje ging luisteren en aan haar buik ging voelen, werd ons verteld dat er nog veel meer dwars zat. Hoe krijgen we dit weg? De dokter zei: ‘je moet zelf uitzoeken waarvan zij gaat poepen. Oke?
Wij zijn hier om iets te krijgen ZODAT ze kan poepen, anders hadden we al twee weken lang kunnen uitzoeken waarvan ze POEPT. Daar gingen we weer. Zonder resultaat naar huis. Pfff. Zondag vijf februari zaten we weer in het ziekenhuis. De reden? Chelsey kroop van de pijn over mijn bed en kon niet plassen, poepte niet meer en verging van de pijn. HUP naar de huisartsenpost (wel gebeld natuurlijk) in Nieuwegein. Onderzoeken gehad. Wat kwam eruit? Oorontsteking! Juist. Hadden ze dat in Leidschendam dan niet kunnen onderzoeken of zo? Blijkbaar niet. Blaasontsteking ook op getest. Negatief. Dat scheelt. Medicijnen halen en naar huis. Dat was me weer wat!
Zoiets meemaken verscheurt je moederhart gewoon! Gelukkig is Chelsey weer helemaal de oude!
