Wie had dat ooit gedacht! Kim en een rijbewijs?! Ik in ieder geval niet! Op drieëntwintig december twee duizend zestien heb ik hem gehaald jongens! Om twee uur moest ik afrijden bij het CBR in Utrecht. Vandaag wil ik jullie gaan vertellen wat er door mij heen ging toen ik het examen moest afleggen en hoe het examen ging. Ben je benieuwd naar mijn verhaal? Blijf dan lekker hangen!!!!!

Vrijdag drieëntwintig december om één uur kwam Marco mij thuis ophalen. Van te voren zouden we nog even drie kwartier gaan lessen, zodat ik in het ritme zou komen voor ik examen zou moeten afleggen. Mijn instelling op dat moment en eigenlijk al diezelfde ochtend was slecht. Ik had er geen zin en ik zat er tegen op. Omdat ik de eerste keer was gezakt, had ik er nu totaal geen zin meer in.

Ik ging er al vanuit dat ik zou gaan zakken en waarom? De eerste keer, ja daar had ik niet veel van verwacht. Ik was heel erg nerveus en ik was bang. Doordat ik te nerveus was, deed ik sommige dingen dus juist niet. Ik zakte! Nu de tweede keer had ik er ook al geen vertrouwen meer in. Waarom zou ik nu wel slagen dan? Ik kon het examen niet ineens gaan afzeggen. Marco zei toen tegen mij:

“waarom zou ik je examen laten doen als je niet goed was?” Uh ja, dat is zo! Dat gaf me wel weer een boost. Toch had ik er geen zin in. Toen we aan het lessen waren gingen er alweer een paar dingen fout. Ik baalde echt. Ik dacht: “zal ik het wel halen?” Gaat het straks ook zo?” Toen we eenmaal bij het CBR aankwamen was ik nog niet echt nerveus. Ik wist wat mij te wachten stond.

De examinator vertelde wat we allemaal gingen doen, wat er verwacht werd en of ik wilde praten onderweg of juist niet. Ik koos voor niet praten. Ik wil mij gewoon concentreren. Mocht ik mezelf willen mengen in een gesprek, moest ik dat gewoon doen. Toen we het kamertje uitliepen om naar de auto te gaan stelde ze mij een paar vragen over de banden. Ik heb dit regelmatig met Marco doorgenomen, maar omdat ik zo nerveus was kreeg ik een blackout. Ik wist één ding te vertellen en toen moest ik echt heel hard huilen. Marco en die mevrouw stelde mij op me gemak. Ik nam mijn tijd en daarna gingen we wat dingetjes aan de binnenkant doornemen. Dat lukte. Toen was het tijd.

Onderweg werd er nog een vraag gesteld waarom ik dit en dat deed. En ik kreeg complimenten! Toen we kwamen aanrijden na 35 minuten liep ik echt met een kop rond van: “ik wil nu naar mijn bed en heel hard janken!” Ik had niet het gevoel dat ik was gezakt, dat zeker niet. Maar toen Marco mij een schouderklopje gaf nadat ik de auto uitstapte, wist ik het stiekem al. We liepen naar boven. Ik zat echt met smart te wachten op de uitslag. En toen: “Kim ik heb een leuk kerstcadeautje voor je. Je bent geslaagd!” Omdat ik zo nerveus was en me zo vaag voelde barstte ik weer in tranen uit. Ik voelde me moe, nerveus, blij, opgewekt en geweldig, alleen ik kon het echt niet uiten. Heel gek.

Ik heb deze dag, drieëntwintig december een foutloze rit neergezet en ik ben enorm trots op mezelf! Na één jaar lang lessen, mijn best doen, vooruitgang boeken, hard werken, goed opletten, luisteren, ploeteren, geen zin hebben, ziek zijn en op mijn kop krijgen heb ik eindelijk mijn rijbewijs gehaald. Nu kan ik Chelsey lekker warm met de auto naar het kinderdagverblijf brengen, naar de dierentuin, zwemmen en alles met haar doen wat ik in gedachten heb. Ook heb ik natuurlijk een nieuwe scooter. Nu mag ik ook scooter rijden. IK BEN ECHT HEEL TROTS OP MEZELF!!!

Heb jij ook een rijbewijs of ben je bezig?