Ik ben geslaagd voor mijn rijbewijs!

IK BEN GESLAAGD VOOR MIJN RIJBEWIJS. Wie had dat ooit gedacht haha! Op drieëntwintig december twee duizend zestien ben ik geslaagd voor mijn rijbewijs. Om twee uur moest ik afrijden bij het CBR in Utrecht. Vandaag wil ik jullie gaan vertellen wat er door mij heen ging toen ik het examen moest afleggen en hoe het examen ging. Ben je benieuwd naar mijn verhaal? Blijf dan lekker hangen en pak er een kopje thee of koffie bij.

Vrijdag drieëntwintig december om één uur kwam Marco (mijn rijinstructeur) mij thuis ophalen. Van te voren zouden we nog even drie kwartier gaan lessen, zodat ik in het ritme zou komen voor ik examen zou moeten afleggen. Mijn instelling op dat moment en eigenlijk al diezelfde ochtend was slecht. Ik had er geen zin en ik zat er tegen op. Omdat ik de eerste keer was gezakt, had ik er nu totaal geen zin meer in. Ik ging er al vanuit dat ik zou gaan zakken en waarom? De eerste keer, ja daar had ik niet veel van verwacht. Ik was heel erg nerveus en ik was bang. Doordat ik te nerveus was, deed ik sommige dingen dus juist niet. Ik zakte! Nu de tweede keer had ik er ook al geen vertrouwen meer in. Waarom zou ik nu wel slagen dan? Het moest maar. Ik kon het examen sowieso niet afzeggen. Marco zei: “waarom zou ik je examen laten doen als je niet goed was?” Uh ja, dat is zo! Dat gaf me wel weer een boost. Toch had ik er geen zin in. Toen we aan het lessen waren gingen er alweer een paar dingen fout. Ik baalde echt. Ik dacht: “zal ik het wel halen?” Gaat het straks ook zo?” Toen we eenmaal bij het CBR aankwamen was ik nog niet echt nerveus. Ik wist wat mij te wachten stond. Vorige keer had ik tafel zeven en nu had ik tafel twee. De vorige keer had ik een meneer en nu een mevrouw, waarvan ik dacht: “woow”.

Ja dat is wat ik dacht haha. Deze vrouw leek enorm streng, integendeel! Ze legde alles beter uit als mijn vorige examinator waardoor ik mij dus sneller op mijn gemak voelde. Ze legde alles duidelijk uit. Ze vertelde ook wat we allemaal gingen doen, wat er verwacht werd en of ik wilde praten onderweg of juist niet. Ik koos voor niet praten. Ik wil mij gewoon concentreren. Mocht ik mezelf willen mengen in een gesprek, moest ik dat gewoon doen. Toen we het kamertje uitliepen om naar de auto te gaan stelde ze mij een paar vragen over de banden. Ik heb dit regelmatig met Marco doorgenomen, maar omdat ik zo nerveus was kreeg ik een blackout. Ik wist één ding te vertellen en toen moest ik echt heel hard huilen. Marco en die mevrouw (ik weet echt haar naam niet meer) stelde mij op me gemak. Ik nam mijn tijd en daarna gingen we wat dingetjes aan de binnenkant doornemen. Dat lukte prima. Toen was het tijd om te gaan rijden. Onderweg werd er nog een vraag gesteld waarom ik dit en dat deed. En ik kreeg complimenten! Toen we kwamen aanrijden na 35 minuten liep ik echt met een kop rond van: “ik wil nu naar mijn bed en heel hard janken!” Ik had niet het gevoel dat ik was gezakt, dat zeker niet. Maar toen Marco mij een schouderklopje gaf nadat ik de auto uitstapte, wist ik het stiekem al. We liepen naar boven en ze legde rustig haar jas neer. Ik zat echt met smart te wachten op de uitslag. En toen: “Kim ik heb een leuk kerstcadeautje voor je. Je bent geslaagd!” Omdat ik zo nerveus was en me zo vaag voelde barstte ik weer in tranen uit. Ik voelde me moe, nerveus, blij, opgewekt en geweldig, alleen ik kon het echt niet uiten.

Ik was nog helemaal moe van de dag ervoor. We kwamen om 23:00 thuis van Frankrijk en ik ging laat naar bed toe. Maar ik heb wel echt ontspanning gehad in Parijs. Het heeft me goed gedaan. Ik heb niet aan mijn examen gedacht. Ik heb deze dag, drieëntwintig december een foutloze rit neergezet en ik ben enorm trots op mezelf! Na één jaar lang lessen, mijn best doen, vooruitgang boeken, hard werken, goed opletten, luisteren, ploeteren, geen zin hebben, ziek zijn en op mijn kop krijgen heb ik eindelijk mijn rijbewijs gehaald. Nu kan ik Chelsey lekker warm met de auto naar het kinderdagverblijf brengen, naar de dierentuin (want we hebben een abbo), zwemmen en alles met haar doen wat ik in gedachten heb gehad. Ook heb ik natuurlijk een splinter nieuwe scooter. Vele zouden deze wel hebben gezien in een vlog. Nu mag ik dus ook scooter rijden. Heerlijk voor in de zomer. Maar ik ben wel zo gek om nu te rijden, want dat deed ik zo nu en dan gewoon (haha goed voorbeeld). Hierbij wil ik deze blog ook gaan afsluiten. Voor mijn instructeur Marco, heb ik nog iets geschreven! Lees mee.

Marco,

De wereld vergaat niet en we blijven elkaar nog zien, maar toch wil ik je bedanken voor een heel mooi jaar. Een jaar waarin jij mij tot het uiterste hebt gekregen om mij mijn rijbewijs te laten halen. Jij hebt je best gedaan. Ik, dat dromerige meisje is zo blij dat ik nu kan auto rijden. Ik ben je zo dankbaar! Je bent lief, aardig, grappig en vooral een man met super veel humor en geduld! Een top instructeur dus! Ik heb erg met je kunnen lachen, maar ook serieuze gesprekken kunnen voeren met je. Als we aan het lessen waren en je trapte op je rem of je deed iets voor waarbij ik het daarvoor fout deed, baalde ik vaak en dacht ik: “waarom kan hij het wel?”, zoals je al zelf een keer zei: “ik ben iemand met ervaring, jij nog niet.”Ik hoop dat je, je werk nog lang mag blijven doen. Mensen hebben wat aan je! Dank je wel voor alle mooie en super gezellige lessen topper! Thanks!