Vandaag ga ik verder met deel 4 over mijn syndroom. Je denkt vast: syndroom? What the f*ck?! Als je nog niet weet waar ik nu over ga schrijven, lees dan even deze blog’s door zodat je weet wat ik nu ga vertellen. Dat is wel zo handig als je dit verhaal wilt gaan volgen. Deel 1, deel 2, deel 3
Zoals jullie hebben gelezen in deel 3, zou ik een scan krijgen. Een CT scan maar ook wel PET scan genoemd. Het is een scan zonder contrast vloeistof. Ik moest 27 februari naar het ziekenhuis toe voor deze scan. Maar wat vooraf ging: 26 februari ging ik met Chelsey en Diego naar de huishoudbeurs en de negenmaandenbeurs. Precies op deze dag moest ik een dieet volgen, voor ik de scan mocht doen. Dit dieet was koolhydraadloos. Ik mocht amper wat. Het enige wat ik die dag at was blokjes kaas. Daarvan heb ik over de hele dag 1 zakje leeg gekregen terwijl ik er twee mee had. 2 blikjes cola light, water en in de avond was mijn avond eten, ongekruid vis. Bah! Toen moest ik nog in totaal 1,5 liter water op hebben.
De volgende ochtend stond ik om 6:45 op zodat ik nog rustig aan kon doen qua aankleden, opmaken en water drinken want ik moest een halve liter opdrinken die ochtend voor ik de scan had. Ik mocht sowieso niks meer eten! Zo gezegd zo gedaan. Om 8:30 kwam ik in het ziekenhuis en mocht meteen mee naar een kamertje apart. Daar stond een brede lange stoel, infuusrek, wasbak, spiegel en een klok voor je koker! Bloed irritant zo’n klok voor je harses! Toen de mevrouw bij me kwam legde ze me een aantal dingen uit hoe alles zou werken. Ik zou infuus krijgen met iets erin wat zou gaan werken op mijn blaas. Ik zou dus continu moeten plassen. Pff dacht ik eindelijk van dat gevoel af te zijn want tijdens de zwangerschap had ik precies dat gevoel haha. Druk op je blaas dus! Het goedje zou mijn nieren goed zichtbaar tonen en de rest van mijn organen. Top dus voor de scan! Ze prikte nog even mijn suiker, die was goed. Toen ging ze het infuus aanleggen. Gewoon een naald in je midden arm plakkers erover heen en toen zat het. Mijn zak infuus zat vast aan zo’n paal weetje wel? Als ik moest plassen zou ik dat rekje mee moeten nemen. Ik voelde me zó oud op dat moment. Ik zag het helemaal voor me, van die oude mensen die slonzen door het ziekenhuis met zo’n rekkie. Maar gelukkig zat de WC naast me. Verder werd de stoel naar beneden gezet, kreeg ik een deken (want ik mocht het niet koud hebben) en werd het licht gedimd. Ik mocht trouwens niks doen. Niet op mijn telefoon, niks. Ik moest blijven zitten en plassen. Het liefst zou ik het een half uur moeten ophouden zei ze, maar als het niet kan, mocht ik plassen. Over een uur zou ze terug komen. Ik had een klok voor mijn koker, dus zag precies hoe laat ik alles deed. 20 minuten later ging ik met VOLLE blaas naar de WC toe. Wauw, wat moest ik nodig. Toen ik terug ging op mijn luxe stoel kreeg ik ineens pijn in mijn nieren. Hey een teken dat het goedje werkt! Mijn nieren moesten harder werken. Na 10 minuten moest ik weer en toen weer na 10 minuten…
Toen nam het gelukkig een beetje af, want ik probeerde het zoveel mogelijk vol te houden tot ik niet meer kon ademen halen. Dat lukte wel! Ik ben ongeveer 5 keer in een uur geweest. Dat is super veel haha. Een uur duurde lang als je niks te doen had joh, pff. Na een uur kwam er een andere mevrouw terug die het infuus eruit haalde. Ik moest nog een keer plassen en al mijn sieraden af doen. Zo gezegd zo gedaan. Toen zei ze dat ik de kamer in mocht voor de scan. Ik zei: wacht even ik ga voor de zekerheid nog een keer plassen. Ja, ik was veel te bang dat ik onder de scan zou moeten plassen. Uitgeplast en wel. Daar gingen we. Het ritueel werd uitgelegd en het zou 25 minuten duren. Wat lang dacht ik nog. Ik vroeg wat er gebeurde als ik zou moeten plassen. Ze zei: als je moet plassen stopt de hele scan en moet je weer vanaf voor af aan beginnen dus blijf zo stil mogelijk liggen en probeer het op te houden.
Ik zal je vertellen. Ik was zó onwijs moe die ochtend dat ik lag in de dommelen onder de scan. Het enige waar ik bang voor was is een shock die ik zou krijgen. Je kent het wel, als je net bijna slaapt krijg je zo’n schock door je lichaam. Dat heb ik regelmatig. Ik dacht: als ik dat krijg, is de scan over. Ik was bijna ingedommeld, terwijl er herrie om me heen was. Ineens kreeg ik toch die schock, maar een hele lichte in mijn been. gelukkig gebeurde er niets qua scan. Na 20 of 25 minuten, geen idee hoe lang het echt was werd ik onderuit gehaald en ging ik meteen naar de WC haha. Wat een opluchting!
Toen ik klaar was mocht ik naar huis, maaaaar. Ik moest op 2 meter of meer afstand blijven van Chelsey want ik was radioactief. Niet super erg maar wel te erg voor een kind. Ik mocht niet langer als een half uur bij dr zijn. Ik mocht haar gewoon eten geven, verschonen, spelen etc. Maar absoluut niet veel in de buurt komen. Ik heb ook echt afstand gehouden van haar. Ik heb even geknuffeld en daarna ben ik naar me bed gegaan. Ik was zo moe van deze ochtend. Het klinkt raar maar het sloopt je echt wel!
Wat een dag wat een dag! Ik zou 5 dagen later de uitslag krijgen. Ik ging dinsdag 3 maart naar het ziekenhuis met Diego en Chelsey voor de uitslag. Wat zou het voor uitslag zijn? De uitslag was top! Alles in mijn lichaam dus mijn organen waren goed en deden het goed en er was niks mis mee. Wauw! Ik ben gezond! Mijn ziekte was niet super actief. Maar wel aanwezig! De arts zei: in het begin was je ziekte heel erg actief en onrustig. Nu is het zeer rustig. Hopelijk blijft dat ook zo. Ik moet in september weer terug komen naar het ziekenhuis om een paar controles te doen voor verder onderzoek en vergelijking. Ik moet weer foto’s van mijn longen laten maken, een longfunctie test doen, bloedprikken en wachten op de uitslag en dan terug komen voor een gesprek. Druk druk druk en heel vervelend.
Gelukkig is het pas in september dus ik kan tot die tijd lekker doorgaan en genieten van alles en me even niet druk maken om ziekenhuis bezoeken! Ik voel me verder goed en dat is wat telt! Voor nu hou ik het dus hierbij en mocht ik me slechter voelen of mocht er iets veranderen moet ik natuurlijk mijn arts bellen voor een afspraak. Hopelijk gaat dit niet gebeuren en ziet hij mij in september gewoon weer! In september horen jullie dus weer meer van dit alles. Ik kan er nu niks meer over schrijven.
Dank jullie wel voor het trouwe lezen en ik hoop dat jullie het nog steeds interessant vinden om te lezen hoe alles gaat en hoe alles gaat met mij. Dank je wel voor de aandacht! Liefs Kimberley X
Ik ben te volgen op de volgende social media site’s:
Twitter, Instagram, Facebook, YouTube
Follow my blog with Bloglovin