Wat niemand weet: Chelsey en de logopedist

De titel luid: wat niemand weet: Chelsey en de logopedist. Ja dat is een aparte titel hé? Ik zal bij het begin beginnen en het niet al te lang maken voor jullie. Ik heb wel getwijfeld of ik dit online zou zetten, maar misschien help ik andere moeders hiermee? Dus laten we maar gewoon beginnen. Het begon al allemaal toen Chelsey met zes maanden brood mocht gaan eten. Ze verslikte zich. Maar echt zo erg dat het leek alsof ze stikte. Dit ging vaak zo, dus ben ik natuurlijk gestopt met brood geven of andere grove dingen. Ik prakte het maar fijn, zodat ze zich niet verslikte. Apart en eng was het wel hoor.

Op den duur ging ik langzaam wat grovere stukken geven, maar wel zo klein mogelijk nog gesneden want ze moest natuurlijk wel leren kauwen. Soms ging het goed en soms ging het niet goed. Op een gegeven moment verslikte ze zich weer, maar zo erg dat ze erin bleef en ik op har rug heb staan slaan uit angst! Ook ging ik met mijn vinger haar keel in zodat ik het uit haar keel kon pakken. Dit waren zulke angstige momenten. Dit gun je geen één kind. Het is zelfs een keer zo erg geweest dat ik in paniek naar boven toe renden, naar mijn moeder om te vragen of ze kon helpen. Zij is toen met Chelsey hard de trap afgelopen zodat het eruit zou komen, maar werkte niet. Toen heeft ze Chelsey op de kop gehouden en geklopt op haar rug. Ik zag dat Chelsey steeds paarser werd, dood eng! Haar tanden ging knijpen en ik zag dat ze totaal geen adem meer kon halen. En dat allemaal door een mini stukje vlees, wat nog wel klein gesneden was. Wat was ik bang dat ze dood zou gaan. Daar zat ik dan op de grond op mijn knieeen te kijken hoe het haar af ging, want eerlijk ik durfde niets! Het duurde maar en het duurde maar. En toen… Hup daar schoot het eruit! Ik heb haar zo erg getroost dat ik haar niet meer los wilde laten. Kan je je dat gevoel voorstellen? Pfff. Ik wilde haar echt alleen nog maar geprakt voedsel geven en geen stukjes meer. Maar zo kan je toch niet heel haar leven alles in geprakt eten blijven geven? We moesten toch naar het CB (consultatie bureau) en dus zijn we opties gaan vragen. Ze hadden er nog nooit echt van gehoord dat zoiets gebeurde, dus zij konden niets doen. Ze verwees ons door naar een logopedist.

In eerste instantie dacht ik echt: wat gaat een logopedist hier nou weer aan doen dan? Maar die mensen blijken ook gewoon gespecialiseerd te zijn in voedsel. We maakten een afspraak in oktober 2015 en ze kwam bij ons thuis. Wel zo vertrouwd voor Chelsey. Onze eerste afspraak was een beetje kijken hoe Chelsey aan het eten was en hoe ze at. Ze kwam er al heel snel achter dat Chelsey prakt met haar tong. Prakken met je tong? Huh? Ja wij kauwen het met onze tanden Chelsey deed dat met haar tong. Ze kauwde dus niet, terwijl ze wel tandjes had/heeft. Wat moesten we doen? Wij moesten Chelsey echt weer gaan voeden. Ook gewoon stukjes geven, wat ik dood eng vond. We moesten het in haar kaken duwen zodat ze dat kauwreflex zou creëren. Je zag wel dat ze toen echt ging kauwen. Dit moesten we een weekje doen en toen kwam ze terug en zag al verbetering. Toen kwam ze 2 weken later weer en daarna 3 weken later en toen was het alweer goed! Toch bleven wij opletten hoe zij at. En trouwens nog steeds. Ze heeft zich laatst twee keer weer verslikt en we snijden het vlees en dergelijke nog steeds in stukjes, maar wel groter dan eerst. Ik moest het vertrouwen in haar weer opbouwen en dat is gelukt. Het was zo erg dat ik haar geen eten durfde te geven als ik alleen thuis was bijvoorbeeld. En dat is niet oké! Alles is goed gekomen en mocht ze het weer heel erg krijgen, mogen we altijd weer opnieuw contact opnemen met de logopedist!

Hebben jullie nog vragen aan me? Dan kan je die stellen. Als je het privé wilt doen kan dat op lifestylekimberley@gmail.com. Ik hoop dat je hier wat aan hebt gehad. Laat je niet bang maken door dit verhaal, het gebeurt niet ieder kind natuurlijk! Bedankt voor je bezoek en tot ziens!

Vergeet mij niet te volgen op: YouTube, Twitter en Facebook.